In zijn boek Op zoek naar de verloren tijd reflecteert Marcel Proust op de aard van het geheugen. Hij beschrijft het als een belichaamde, zintuiglijke ervaring waarbij een kleine trigger, zoals de smaak van een madeleine, plotseling het verleden kan oproepen. Proust suggereert dat wat verdwenen is niet alleen in onze geest voortleeft, maar ook in de voorwerpen en sensaties om ons heen, waarmee hij benadrukt hoe onze identiteit nauw verbonden is met de omgeving waarin we leven.
Maar door de voortdurende door de mens veroorzaakte klimaatcrisis vervagen de zintuiglijke verbindingen die ons ooit met deze omgevingen en hun niet-menselijke bewoners verbonden, geleidelijk en soms onomkeerbaar: door brand verwoeste landschappen, onder water gezette gebieden, uitsterven van soorten... Hoe kunnen we in deze context datgene wat aan het verdwijnen is of al verloren is gegaan, behouden en doorgeven? Hoe kunnen we verbroken banden uit het verleden herstellen en koers zetten naar nieuwe mogelijke toekomsten?
Te midden van de angst en ecologische rouw die door deze verdwijningen en transformaties worden veroorzaakt, toont Memo. Remembering the Futures kunstenaars en ontwerpers wier werken fungeren als acupunctuurpunten in het bredere ecologische discours. Hun interventies zijn militant, kritisch en actueel. Of ze nu zorg dragen voor verloren gegane soorten, gebaren en herinneringen bewaren of nieuwe vormen van materiële kennis creëren, hun werken prikkelen al onze zintuigen en herinneren ons eraan dat verzet door zorg een van de zachtste maar krachtigste en vruchtbaarste opties is die we hebben.
